ΣΟΦΙΑ ΔΑΡΑ , Η ΑΘΛΗΤΡΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ
με ΦΠΑ
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Αυτά που 'γραψα σ' αυτό μου το βιβλίο θα 'πρεπε να γραφτούν και σ'ένα δεύτερο βιβλίο, και σ' ένα τρίτο ακόμα. Όσα είναι και τα παιδιά μου. Γιατί η ιστορία της Σοφίας είναι η ιστορία και των δύο άλλων παιδιών, της Κάτιας και του Χρήστου. Το ίδιο χαροπάλεμα για τη ζωή, ο ίδιος αγώνας. Στον ίδιο ματωμένο ανήφορο σκαρφάλωσαν και τα τρία, αφήνοντας σταγόνες αίμα πάνω στα στουρνολίθαρα που διάβαιναν, για να ανηφορίσουν, για να φτάσουν κατόπιν στο ίσιωμα και να προχωρήσουν στο τέρμα. Αν και το νήμα εδώ δεν ήταν σε μια μεριά μόνο, κόβοντας το πρώτο νήμα σε περίμεναν άλλα πιο κάτω, που για να τα φτάσεις και να δρασκελίσεις έπρεπε να περάσεις από πολλές δοκιμασίες, τις ίδιες και χειρότερες.
Άντε να νικήσουμε σε τούτους τους αγώνες. Άντε ν' αφήσουμε πίσω το κατώφλι του Γυμνασίου, του Λυκείου, άντε, να πατήσουμε τα σκαλιά του Πανεπιστημίου. Γιατί πιο πέρα μας περιμένουν άλλα σκαλιά, άλλος αγώνας, άλλες προσπάθειες. Περάσαμε κι απ' αυτά, τα διαβήκαμε, όχι χωρίς πόνο και θυσίες.
Μπήκαμε στη ζωή, κλειστές οι πόρτες παντού, και τα λόγια και οι υποσχέσεις κατέρρευσαν, φως από πουθενά, καμμιά βοήθεια.
Ευτυχώς, ο αγώνας μέσα στο στίβο, μας έμαθε ν' αγωνιζόμαστε και στο στίβο της ζωής ν' αγωνιζόμαστε και να νικάμε.
Τώρα, στα 80 μου χρόνια, ακόμα δεν έχω παροπλισθεί, έμαθα βλέπεις με τον αγώνα, κάτι θέλω να κάνω.
Λίγες είναι οι χαρές στον άνθρωπο σε τούτη την ηλικία. Μένει όμως η χαρά, η ικανοποίηση πως τήρησες το λόγο σου, στον πατέρα σου και στον καθηγητή σου, που σ' έφεραν στη ζωή και σου 'δειξαν το δρόμο που θ' ακολουθήσεις.
Μια ικανοποίηση αβέβαιη για μένα ακόμη, που ψάχνω ακόμη να τη βρω, να τη ζήσω, να πείσω τον εαυτό μου, να βεβαιωθώ.
Κι όταν στη σάλα εκεί του ιατρείου, στην αίθουσα αναμονής των ασθενών, όχι στο ένα μου παιδί, αλλά σε όλα, κάθομαι δήθεν αμέριμνος και χωρίς να με ξέρουν, και νιώθω πως αυτοί οι άνθρωποι προσμένουν από τα παιδιά μου να τους κάνουν καλά, να τους ανακουφίσουν από τον πόνο τους, και βλέπω αυτούς τους ανθρώπους να λένε καλά λόγια γι' αυτά, για τα παιδιά μου, και ακούω να μακαρίζουν τον πατέρα τους, αρχίζουν να κυλούν ανάρια στα μάγουλά μου τα δάκρυα. Είναι τα δάκρυα της χαράς, της ανείπωτης χαράς για τον πατέρα. Είναι τα δάκρυα της ικανοποίησης.

Οι εκπτώσεις ισχύουν μόνο στις αγορές μέσω eshop
Ο Βασίλης Δάρας γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1922, μεγαλύτερο παιδί μιας οκταμελούς οικογένειας. Πέρασε δύσκολα μαθητικά χρόνια αλλά ξεπέρασε τη μιζέρια και τη φτώχεια έχοντας έγκαιρα αποφασίσει ότι η ζωή είναι ένας αγώνας και πως έπρεπε να τον αντιμετωπίσει νικηφόρα. Η Κατοχή τον βρήκε στα δεκαεφτά του και ήδη αγωνιζόμενο για την επιβίωση σε βαριές κτηματικές δουλειές, μέχρι την άφιξή του στην Αθήνα για σπουδές και για να αποφύγει τη σύλληψή του για την πατριωτική δράση του. Κατόρθωσε να αποφοιτήσει από την Ανωτάτη Εμπορική Σχολή. Κατετάγη στην Αστυνομία Πόλεων για να αντιμετωπίσει τα προς το ζην και τα έξοδα των σπουδών του. Απολύθηκε για τα κοινωνικά του φρονήματα. Αργότερα διώχθηκε και εξορίστηκε στον Άγιο Ευστράτιο και στη Μακρόνησο. Από το γάμο του με την Κωστούλα Βαρβαρήγου απέκτησε τρία παιδιά, την Κάτια, τον Χρίστο και την Σοφία, που σήμερα διαπρέπουν ως γιατροί, αφού στα νιάτα τους συνδύασαν τη δύσκολη φοιτητική τους ζωή με τον αθλητισμό. Ο Δάρας υπήρξε ο δημιουργός τριών λαμπρών πρωταθλητών της κολύμβησης εφαρμόζοντας στα παιδιά του το προσωπικό του όραμα και δείκτη προόδου «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Για τις υπηρεσίες του στην κολύμβηση τιμήθηκε από την Κολυμβητική Ομοσπονδία σε επίτιμο Πρόεδρο της Περιφερειακής Επιτροπής Κολύμβησης Αττικής. Η έφεσή του στα γράμματα εκδηλώθηκε πολύ αργά, όταν οι συνεχείς αγώνες του για την οικογένειά του του επέτρεψαν να κοιτάξει προς τα πίσω και να αποτυπώσει επεισόδια και περιστατικά που είχαν καταχωρηθεί στη μνήμη του. Στα βιβλία του καταγράφονται οι αναμνήσεις του από τα νεανικά του χρόνια στην ιδιαίτερη πατρίδα του και οι εμπειρίες του από μια δύσκολη ζωή. Περιγράφει την επώδυνη προσπάθειά του επιβίωσης σε εχθρικές ιστορικά και πολιτικά εποχές με μια φιλοσοφημένη σκέψη στην οποία καταφαίνεται η κατασταλαγμένη από τα βιώματά του οπτική της ζωής. Η γραφή του διατηρεί τη γνησιότητα του λαϊκού ύφους και διακρίνεται για την αμεσότητά του. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.