ΠΕΝΤΕ ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ ΑΓΑΠΗΣ
με ΦΠΑ
Τραβώντας τις "Πέντε κουβέρτες αγάπης" ξεσκεπάζονται, με σατιρικό τρόπο κι απλή γραφή, ανθρώπινες αδυναμίες, αγάπες, έχθρες, έρωτες, μίση, πλανώμενοι που εφαρμόζοντας τα "πρέποντα" καταπιέζουν την ψυχή τους, αντιφάσεις, υστερόβουλοι αναζητητές που ξεγελώντας την αμφιταλαντευόμενη δικαιοσύνη αθωώθηκαν, μα βρήκαν την τιμωρία τους απ το "μέγιστο" χωρίς την εφαρμογή δικονομικών διαδικασιών. Ακόμα αλήθειες μα και ψέμματα που φόρεσαν φανταχτερές ενδυμασίες και θριάμβευσαν, λάθη που κατά λάθος έφτασαν σε σωστούς εκτιμητές και, τέλος, έμποροι του πολέμου που διαλαλούν αναίσχυντα τ αγαθά της ειρήνης.
Αν η μοναξιά είναι κατάρα της εποχής μας, μήπως η φαντασία μπορεί ν αγγίξει την πληρότητα; Αν τα πλούτη προσφέρουν ανεμπόδιστη διαβίωση, μήπως μας απομακρύνουν απ τη βαθύτερη γνώση του προορισμού μας; Αν η ανοχή θεωρείται αδυναμία, μήπως κλείνει μέσα της ανωτερότητα; Αν η σκέψη μάς οδηγεί σε λάθος δρόμους, μήπως το ένστικτο πρέπει να πάρει τη θέση της; Γνωρίσαμε τον εαυτό μας τόσο που μας περίσσεψε χρόνος; Είναι η εποχή των ακροτήτων ή την πλησιάζουμε; Μήπως στ απόκρυφα της βαρβαρότητας των καιρών μας υπάρχουν ηθικά ερείσματα τα οποία στηρίζουν τις παράνομες πράξεις μας που υπαγορεύει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης; Η επισήμανση της βεβαιότητας της αστάθειας μήπως είναι περιττή;

Οι εκπτώσεις ισχύουν μόνο στις αγορές μέσω eshop
Ο Νίκος Ζωρογιαννίδης γεννήθηκε στο Καρπενήσι. Μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές, έγινε δημόσιος υπάλληλος (Επίτιμος Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Πολιτισμού και τ. Πρόεδρος Δ.Σ. Εθνικού Κέντρου Βιβλίου). Για το πρώτο του βιβλίο με τίτλο "Εγώ ο υπουργός σου" (Εκδόσεις Αρσενίδη, 1995) γράφτηκαν κολακευτικές κριτικές, πολύ ενθαρρυντικές για τη συνέχεια. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, στα "Νέα" της 10ης Μαΐου 1995, γράφει μεταξύ άλλων: "... όπου με διαβολεμένο κέφι και οίστρο, που θυμίζει Τσέχοφ των διηγημάτων, αλλά και Ψαθά και Γιαλαμά και Τσιφόρο...", η Λίλυ Δράκου στον "Ελεύθερο Τύπο" της 22ης Μαΐου 1995 γράφει πως "... ο αναγνώστης που με μάτια Χ ξεπερνάει την πικρή επιφάνεια, θα νιώθει ότι πίσω από το καυστικό χιούμορ κρύβεται ο πόνος: "γιατί να μην είναι ο άνθρωπος αυτό που θα μπορούσε, που θα έπρεπε να είναι;"" και ο Ν. Φ. Μικελίδης, στην "Ελευθεροτυπία" της 11ης Ιουλίου 1995, γράφει για το ύφος γραφής του Νίκου Ζωρογιαννίδη: "... κάτι ανάμεσα στο δικό μας Δημήτρη Ψαθά και τον Αμερικανό Τζέιμς Θέρμπερ...".