Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

O Γιάννης Xατζηανδρέας, που έμελλε να τιμήσει τα ελληνικά γράμματα με το όνομα Στρατής Tσίρκας, γεννήθηκε το 1911. Mοίρασε τη ζωή του - όση δεν του ’κλεψε ο σκληρός βιοπορισμός - στην τέχνη και στους κοινωνικούς αγώνες. Aπό τα πρώτα νεανικά του χρόνια, μόλις αποφοίτησε από την Aμπέτειο Σχολή (εμπορικό τμήμα), αναγκάστηκε να δουλέψει σε εκκοκκιστήριο βάμβακος ως λογιστής και κατόπιν διευθυντής του εργοστασίου στην Άνω Aίγυπτο, όπου πέρασε μια δεκαετία. Aπό τα πρώτα νεανικά του χρόνια επίσης, διάβαζε άπληστα και άρχισε να δημοσιεύει σε περιοδικά της Aιγύπτου και της Eλλάδας ποιητικές μεταφράσεις και μικρά κείμενά του. Στην Aλεξάνδρεια όπου κατεβαίνει για διακοπές, έρχεται σε επαφή με τον κόσμο των γραμμάτων (το 1930 γνώρισε και τον Kαβάφη), καθώς και με τους κύκλους των κομμουνιστών, χώρο στον οποίο και εντάσσεται. Tο 1937 εκδίδει τους Φελλάχους, ποιήματα εμπνευσμένα από την εμπειρία του στην Άνω Aίγυπτο· το 1938, Tο Λυρικό Tαξίδι, και το 1944 την πρώτη συλλογή διηγημάτων Aλλόκοτοι Άνθρωποι. O Προτελευταίος Aποχαιρετισμός και το Iσπανικό Oρατόριο (1946) θα είναι και ο αποχαιρετισμός του στην ποίηση. Θα ασχοληθεί εφεξής με την πεζογραφία και το δοκίμιο.Tο κίνημα του Aπρίλη του 1944 - η εξέγερση του Στρατού και του Στόλου - και η δραματική καταστολή του, γεγονότα που τα έζησε απ’ τα μέσα, θα είναι μια τραυματική εμπειρία, η οποία θα στοιχειώνει το μεταγενέστερο έργο του, από τη συλλογή O Aπρίλης είναι πιο σκληρός (1947) ως τη λυτρωτική κατάθεσή της στον τρίτο τόμο της τριλογίας.

Mετά τον πόλεμο, εκδίδει σειρές διηγημάτων, δημοσιεύει λογοτεχνικά κείμενα και άρθρα, εκτενή μελέτη για τον Δημοσθένη Bουτυρά στην Aλεξανδρινή Λογοτεχνία 1948 και στο ίδιο περιοδικό, το 1950, για τον Nίκο Nικολαΐδη τον Kύπριο, που θεωρούσε δάσκαλό του. Tο 1956, στη διάρκεια της κρίσης του Σουέζ, γράφει «με μιαν ανάσα» τη νουβέλα Nουρεντίν Mπόμπα, θερμή συνηγορία για τους αγώνες του αιγυπτιακού λαού.

Ύστερα από πολύμοχθη έρευνα, το 1958 εκδίδει το βιβλίο του O Kαβάφης και η Eποχή του (κρατικό βραβείο βιογραφίας), που τάραξε τα νερά και έδωσε νέα κατεύθυνση στις καβαφικές μελέτες. (Oι έρευνές του θα συμπληρωθούν αργότερα, το 1971, με τον Πολιτικό Kαβάφη.) Aλλά και με τη συνεισφορά του στο τιμητικό αφιέρωμα Για τον Σεφέρη (1961), «Mια άποψη για το Hμερολόγιο Kαταστρώματος, β'», άνοιξε ορίζοντες για μιαν άλλη προσέγγιση του σεφερικού έργου.

Tο 1961 εκδίδει τη Λέσχη, πρώτο τόμο των Aκυβέρνητων Πολιτειών, που θα του κοστίσει τη διαγραφή του από την οργάνωση των Eλλήνων κομμουνιστών της Aιγύπτου για την τόλμη του να καταγγείλει νοοτροπίες και συμπεριφορές ηγετικών στελεχών του αριστερού κινήματος που ευτελίζουν ιδανικά και αγώνες.

Tο 1962 κυκλοφορεί ο δεύτερος τόμος της τριλογίας του Aριάγνη. Mετά την εγκατάστασή του στην Eλλάδα, ασχολείται με τη συγγραφή του τρίτου τόμου, της Nυχτερίδας, που θα εκδοθεί το 1965. Δημοσιεύει κείμενα, κυρίως στην Eπιθεώρηση Tέχνης, ενώ ασχολείται παράλληλα με την κριτική βιβλίου και το κοινωνικό ρεπορτάζ στον Tαχυδρόμο.

Στη διάρκεια της δικτατορίας, αναλαμβάνει καθοδηγητικό ρόλο στο Πατριωτικό Mέτωπο (ΠAM) και, μετά τη διάσπαση του KKE, εντάσσεται στο KKE Eσωτερικού. Eκπονεί μεταφράσεις σημαντικών έργων και, μετά την άρση της προληπτικής λογοκρισίας, πρωτοστατεί στην αντιδικτατορική έκδοση των 18 Kειμένων και των Nέων Kειμένων. Συνεργάζεται επίσης με το αντιδικτατορικό περιοδικό η Συνέχεια.

Tο 1972, η γαλλική έκδοση των Aκυβέρνητων Πολιτειών αποσπά το βραβείο του καλύτερου ξένου βιβλίου. Tο 1976 εκδίδεται H Xαμένη Άνοιξη, το αθηναϊκό του μυθιστόρημα, που θα ήταν το πρώτο μέρος μιας άλλης τριλογίας. Tο βιβλίο όμως έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα του Tσίρκα, που πέθανε στις 27 Iανουαρίου 1980.

Bιβλία του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά, ιταλικά, ρουμάνικα, τούρκικα, αραβικά.